Her toplumda marjinal tipler, dengesizler, ruhsal sorunlar yaşayan insanlar olur. Bu normaldir. Ama bir eşik vardır. O eşik aşıldığında, toplum artık bu yükü taşıyamaz. Bugün Türkiye’de tam da bunu yaşıyoruz.

Trafikte başkalarının canını hiçe sayarak zigzag yapanlar, sokakta hayvana şiddeti marifet sayanlar, okulda öğretmene saldıran veliler, en küçük uyarıyı bile “hakaret” sayıp ortalığı ayağa kaldıranlar… Bunlar sadece “saygısız” mı, yoksa ciddi bir akıl ve ahlak sorununun işareti mi?

Anne babasını öldüren evlatlar, evladını öldüren anne babalar… Bunları sadece adli vakalar olarak mı göreceğiz, yoksa toplumsal bir çöküşün alarmı mı diyeceğiz?

Evet, toplum akıl sağlığını kaybediyor. Ve bu mesele artık görmezden gelinemez. Birkaç reçete yazıp geçmekle, “aman konuşmayalım” demekle çözülmez. Eğitimle, kültürle, ahlakla, sorumluluk duygusuyla çözülür.

Kitap okumayı küçümseyen, cehaleti cesaret sanan, bilmediği her konuda ahkâm kesen bir kalabalık büyüyor. Elifi görse mertek sanacak insanlar, memleketin kaderi hakkında nutuk atıyor. Sosyal medya bu gürültüyü daha da büyütüyor.

Bir de değer karmaşası var. Herkes her şeyi biliyor ama kimse ölçü tanımıyor. Din var ama içi boşaltılmış. Ahlak var ama vitrinlik. İnanç iddia düzeyinde, davranışta yok.

Toplum, pusulasını kaybetmiş bir gemi gibi savruluyor. Kılavuzu yanlış olanın gideceği yer bellidir.

Bu gidişatı durdurmak için meseleyi konuşmak zorundayız. Eğitimden aileye, kültürden hukuka kadar ciddi bir muhasebeye ihtiyacımız var. Aksi hâlde bu tablo düzelmez; sadece daha da ağırlaşır.

Ve son bir not:

Ömer Seyfettin’in Pembe İncili Kaftan’ını okumayanlar varsa, okusun. Bazı kitaplar sadece edebiyat değil, karakter dersidir.