Günümüz sporcularında en büyük sorunlardan biri disiplin. Burada düşünülmesi ve tartışılması gereken onlarca durum var. Konu aileden başlayıp öğretmenlere, arkadaşlarına, antrenörlere kadar uzanıyor.

Disiplin ilk olarak ailenin, sonrasında da toplumun içindeki denge ve düzenin sağlanmasında büyük önem taşır. Disiplin, ilgisizlik demek değildir; ilgide, disiplinsizlik değildir, farkına varılması gereken ayrım da budur. Şimdiye kadar sağlam bir disiplinin cezadan, ilginin de şımartmadan geçtiğine yönelik eğitim anlayışı eskilerde kalmıştır. Gerçek anlamda disiplin sorumluluk kazandırma ve sınır çizme, ilgi ise takdir etme ve istenilen davranışa destek vermek olarak düşünülmelidir. Disiplin sınır koyma ve tutarlılık içerir.

Bir sporcunun antrenöründen korkması, bazı aile ve antrenörlerin hoşuna gidiyor. Aslında burada ince bir ayrım var. Korku ve saygı.Korku çocukların genelinde panik oluşturuyor ve bildiğini öğrendiğini yapamama, hata yaparım endişesine dönüşüyor. Stres seviyesi yükseldikçe hatalar çoğalıyor bu durum antrenörü daha çok sinirlendiriyor. Öfke, çocuğa korku olarak geri dönüyor ve o maç belkide en verimli oyuncudan verim alınamıyor. Maç kazanılıyor veya kaybediliyor ancak o duygu durum değişimi uzun vadede sorunlara yol açabiliyor. Bu durumun kontrolü saha içinde çok zor. Antrenör oyundan kopmadan, kendi stresini kontrol edip, aynı şekilde oyuncularında stres ve enerjilerini kontrol etmeye çalışmalıdır. Oyuncu karakerleride bu durumda ortaya çıkıyor. Bazı oyuncular kenardan gelen yüksek tonda bir uyarıyı olumlu hale getirip tepki verirken, bazı oyuncular daha çok panik olup hata yapabiliyor yada oyuna ve antrenöre tepki koyup, kasıtlı olarak kendini oyundan çekiyor.

Antrenörün hangi seviyede olursa olsun takım içerisindeki çocukların karakteristik özelliklerine çok hakim olması gerekir. Antrenman veya maç esnasında, sporcularda bireysel ayrım yapmadan, orta yolu bularak, her çocuğun özelliğine göre şekil almalı ve davranışı bu yönde olmalıdır. Herşeyden önce sporcu, antrenörüne takım arkadaşına sonsuz güvenecek seviyeye gelmelidir. Antrenmana beş dakika geç kalan bir oyuncuyu antrenmana almamak, formasını getirmeyen sporcuyu antrenmana almamak, korku değil disiplin örneklerindendir. Bir sınır belirlemedir.
Sporcu yaptığı işe bunlara dikkat ettiğini göstererek, takım arkadaşlarına ve antrenörüne olan saygısını gösterir. Sınırını bilir. Tutarlılık bu durumda çok önemlidir. Takımın en iyi oyuncusu geç geldiyse oda antrenmana alınmamalıdır. Diğer sporcular bu tutarlı davranışı gördüğünde disiplin ve saygı kendiliğinden oluşmaya başlayacaktır. Biz altyapılarda antrenörler olarak unutmayalım ki bu çocukların saha dışında birer abisi, ablası ve rol modeliyiz.

Sınırları aşmadan, samimiyetimizi en güzel şekilde hissettirmeli, karşılıklı güven ortamını saygılı şekilde oluşturmalıyız. Devamında disiplin ve başarı kendiliğinden gelecektir.