Eurocup normal sezonu bir bir beliren defolara çare ararken,mağlubiyete alışarak ve finalist takım olma karizmasını el mahkûm yitirip, buruk bir tatta sona erdi. Dağılan heyecanı ve geçen yılın itibarını geri çağırabilecek olan iş, masalların sonundaki en zor göreve benzeyen bir deplasman sınavından geçiyor. Normal sezon boyunca kendi sahasında hiç kaybetmeyen Gran Canaria, kadro planlanırken alınan risklerin, zayıf kalan galibiyet istatistiğinin, işlerin bir türlü yolunda gitmediği o son topların bir acı faturası gibi, son 16’da rakibimiz oldu. Kanarya Adaları’ndan galip dönmenin mümkünatını ararken ölçülü bir iyimserlikten daha fazlası gerekiyor. Sözün özü: Adamlar güçlü, işler zor.

Gran Canaria, geniş kadrosunda 14 farklı ülkeden oyuncu bulunduran milletlerarası bir organizasyon. Maç başına sayı ortalaması dağılımında sivrilen ve uzak ara başı çeken bir oyuncu grubu yok. Bu onların oyuncuya, daha kaba tabirle oyuncunun keyfine bağlı seçeneklere hapsolup kalmamalarını sağlayan bir bolluk alâmeti. Balcerowski ve Khalifa Diopmodern basketbolun tam aradığı gibi tempolu oyuna ayak uydurabilen ve icabında 4 numaraların vazifelerine de meyledebilen, çok yönlü pivot profilleri. İspanyol MiquelSalvo ve Fransız Damian Inglis’ten oluşan uzun forvet rotasyonu başa bela eşleşme güçlükleri yaşatmaya namzet. Ne yapıp edip Dawkins’in oyun karakterine bir savunma direnci aşılamalı. Biz çember altına önlemler alırken John Shurnaçizgi dışındaki dert kaynağı olmaz mı? Shurna, basketbol estetiğini hiçe sayan, gözü tırmalayan garip stili ile şutunu bloktan muhakkak kaçırıyor ve kaşla göz arasında sazı eline alabiliyor. Gran Canaria sistemi onu perde oyunlarından kaçırıp doğru şutla kavuşturabiliyor. Hücumdaki rolü Shurna’dan aşağı kalır gibi olmayan bir başka tehdit unsuru Slaughter. Takımının erken hava yakalaması halinde rakibi oyunda tutan son umut kırıntılarını da süpüren bir iş bitiriciye dönüşebiliyor. Alimane bir temenni: Kan tadını almasın. Tüm bunlar saha içi planlarını çeşitleyebilmeleri için yeterli değilmiş gibi, 90’lı yılların Dejan Bodiroga oyunlarını anımsatan Arjantinli bir cevhere de sahipler. Nicolas Brussinoyüzü dönük oynamayı öncelik addetmiş olan ve birebir oyunda el üstü şut teşebbüsüne tereddüt duymadan kalkışabilen sıra dışı bir skor silahı. Vitor Benite, Andrew Albicy ve Ferran Bassas’tan oluşan guard rotasyonlarının dagayet ihtişamlı olduğunu belirtmemek olmaz. Benite, atletizm ve fundamental becerisini harmanladığı has Güney Amerikalı bir oyuna sahip. 2021’de kulübü Burgos Şampiyonlar Ligi Şampiyonu olurken, o da otoritelerin zorlanmadığı bir tercihleMVP ödülünü kazanıyordu. Dusan’ın planı onu henüz filmin en başında gözdağı veren bir savunma sertliğine maruz bırakmak olabilir. Sezonun geri kalanında Benite ile eşit süre almış olan Albicy oyunun temposuna karar veren, çevresindeki yan rolleri en doğru topla buluşturmayı seven, eğer gününde ise kadronun skorcu ihtiyacını bizzat karşılayan bir profil.

Son 16 turunu geçen, Lietkabelis - Paris Basketball kazananı ile eşleşecek. Play-off’a dezavantajlı bir sıralamadan girmek, tıpkı geçen yıl olduğu gibi, kazandıkça önümüze nispeten daha kolay rakipleri çıkaracak bir final parkurunu çizebilir.  

Gran Canaria’yı eleme ihtimalinden cesur bir meydan okuma ile söz etmek hiç gerçekçi olmayabilir. Belki de bazı güzel ihtimalleri ümit etmenin dahi başlıca bir saadet kaynağı olduğu idrakine sığınmalıdır. İşte bunu düşünürken, Avni Anıl’ın nihâvend bir bestesi ümit etmenin saadetini iyiden iyiye duyurmaya yetiyordur:

“Ümîdim sen neş’em sen, hayâlim, hülyâm sensin”