Evet bu başlığı birçok neden ile atabiliriz belki. Ancak ilk defa bu kadar gururlu attım bu başlığı ben…

Bursa içerisinde barındırdığı çok büyük bir aileye sahip kadim şehir. Mahalle isimleri farklı olsa da her köşe başında bir tanıdığına denk geldiğin şehirdir.

Ülkenin diğer ucunda olan bir afet. Yüz yılın en büyük afeti olarak görülen bir durum. Peş peşe gelen depremler o senelerdir unuttuğumuz omuz, omuza mücadelenin başladığı an oldu.

Bir anda koordineli bir şekilde yardım kampanyaları başladı. Teksas yaktığı bir kıvılcımla bütün şehri harekete geçirdi. Önce bir merkez belirlendi. Ancak bu merkez yardımlara küçük kaldı. O kıvılcım şehri o kadar yaktı ki şehrin her sokağında bir yardım çığlığı duyulur oldu.

99 depreminin o hafızalara kazınan “Sesimi duyan var mı?” cümlesine karşılık verildi aslında Bursa’dan. Her şehirde bu tür organizasyonlar yapılmıştır elbette ama Bursa’da olduğumuz ve canlı gördüğümüz için daha bir gurur duyduk.

Bir millet uyandı…

Enkaz altında hala daha bir el uzanmasını bekleyen canlar varken, Bursa’da onlara eller uzandı. Allah yardımcınız olsun derken bile gözlerinde yaşla bakan teyzeler, amcalar. Ne olduğunu anlamasa da ellerinde poşetlerle gelen küçücük kalpler ve dahası…

Bursa üzerine düşeni yaptı, yapmaya da devam ediyor.

Oraya koşarak giden ve destek vererek yükü hafifletenler aslında “O enkazın altında kalan bizde olabilirdik” cümlesini birbirine söylese de tırlar, kamyonlar yüklendikçe bir gurur sarıyor herkesi. İçimiz buruk, yüreğimiz afet bölgelerinde. Elimizden gelenin en iyisini yapmaya çalışırken bile “Daha ne yapabiliriz” demeden olmuyor.

Bursa’nın bütün belediyeleri de hem karla mücadele etti hem de afet bölgesine gidecek tırları organize etti. Onlara da kocaman alkış. Daha yapılacak çok iş var. Önce destek paketleri, ardından yaraları sarma zamanı.

Bu yazıyı yazarken bile Kahramanmaraş’tan 43 saat sonra çıkarılan bir anne ve iki çocuğu…

Ümidimizi kaybetmeyeceğiz, yılmayacağız, yıkılmayacağız…

Onların eli olacağız, kolu olacağız, nefesi olacağız. Duymuyor mu bizi kulağı olacağız, görmedi mi gözü olacağız. Her ne olursa, olsun elimizden geleni yapmaya devam edeceğiz.

Bu süreçte gerçekten siyaset yapandan, algı koşturandan, sahte hesaplardan, sosyal medyadan uzak durun. Her gördüğünüze, duyduğunuza inanmayın. Allah aşkına bir defa kinimizi, nefretimizi kenara bırakıp elimizden geleni yapalım. Ayrışmadan, bölünmeden, dağılmadan…

Önce Timsah Arena’ya gittim. Binlerce kişi toplanan yardımları ayırıp, kolilere doldurup, tırlara yüklüyordu. Elimizden geldiğince orada çalışanlara erzak götürüp çıktım ve Nilüfer Alaaddinbey’de bulunan Nilüfer Belediyesi Fen işleri Müdürlüğünde toplanan yardımlara bakmaya gittim. Nilüfer’de 3 ayrı noktada toplanan yardımlar buraya getiriliyor ve tırlara yükleniyor. Burada da binlerce kişi çalışıyor. Daha sonra Nilüfer Üçevler Spor Tesislerine gittim. Nilüfer Belediyesinin burada yaptığı organizasyonda da yüzlerce koli, onlarca tır ile yükleme devam ediyor. Yıldırım Belediyesi’nin Naim Süleymanoğlu Spor Kompleksinde oluşturduğu Afet Koordinasyon Merkezine gittim. Durum farklı değildi. Burada da büyük bir iş gücü ve yardımlaşma söz konusu. Yıldırım Belediyesi Başkan yardımcısı Selim Yolgeçen ile de görüştüm. İki gündür orada sabahlıyorlar. Anlayacağınız Bursa’nın dört bir yanında yardımlaşma söz konusu. Bize düşen yetkililere yardım etmek, elimizden geldiğince erzak toplayıp bu noktalara bırakmak.

Dünya’nın dört bir yanında yardım geliyor. Ummadığımız ülkeler koşarak afet bölgelerine ulaşmaya başladı. Dünya’nın bile fark ettiği ve birlik, beraberlik mesajı verdiği bugünde biz hala daha sosyal medyada kutuplaşmaya devam ediyoruz. Ben bu yardım toplanma merkezlerinde “Sen o partilisin, sen bu takımlısın, sen şu millettensin” diyeni görmedim. Sahada mücadele edenler bile bunu yapmıyorken bizim yapacağımız en büyük desteklerden biriside onlara bu anlamda da yardımcı olmaktır.